Wat de hulp weet

‘Kom niet in de logeerkamer.’ Er valt een schaduw op het gezicht van Douglas Garrick als hij met zijn vingertoppen de deur aanraakt. ‘Mijn vrouw… Ze is erg ziek.’ Terwijl hij me hun ongelooflijke penthouse laat zien, heb ik een vreselijk gevoel over de vrouw achter gesloten deuren. Maar ik kan niet het risico lopen deze baan te verliezen – niet als ik mijn donkerste geheim veilig wil houden…

Het is moeilijk een werkgever te vinden die niet te veel vragen stelt over mijn verleden. Dus ik ben dankbaar dat de Garricks me op wonderbaarlijke wijze een baan hebben gegeven. Het is bijna perfect. Bíjna, want ik heb mevrouw Garrick nog steeds niet ontmoet. Ik weet zeker dat ik haar hoor huilen vanuit de logeerkamer. Als ik de was aan het doen ben, zie ik bloedvlekken rond de hals van haar witte nachthemden. En op een dag kan ik niet anders dan op de deur kloppen. Als die zachtjes openzwaait, verandert wat ik daarbinnen zie alles…